حضرت ابوالفضل(ع) و جانبازی در میدان حقیقت
چهارم شعبان سالروز ولادت حضرت ابوالفضل عباس(ع) است؛ بزرگ آموزگار شجاعت و وفاداری که در روز امتحان و قیام سرنوشت ساز عاشورا به عنوان پرچمدار سپاه اخلاص و شهادت جانبازی کرد و ردای زیبای شهادت برازنده قامت رعنای او شد.
خانه ی نورانی امام علی(ع) نخستین پیشوای شیعیان و ام البنین در چهارم شعبان 26 هجری قمری با قدوم نوزادی از تبار بهشتیان نورباران شد، نامش را عـباس به معنی شیربیشه نهادند. او از امیرالمومنین(ع) درس ایثار و رشادت آموخت و در کنار برادران بزرگوارش امام حسن(ع) و امام حسین(ع) رشد و پرورش یافت و توانست در قیام بزرگ عاشورا، معلم و پرچمدار شهامت و رشادت باشد.
حضرت عباس(ع) از نوجوانی، در جنگ پدر با منافقان همواره یاور ایشان بود و با وجود سن کم، حریفان نامی عرب را مغلوب خویش می ساخت، با شهادت مظلومانه ی مولای متقیان در محراب نماز، برادرانش امام حسن(ع) و امام حسین(ع) را در انجام رسالت سنگین رهبری همراهی کرد تا آنکه در روز عاشورا سرپرستی قافله ی عشق و شهادت را برعهده گرفت و با قبول نکردن امان نامه امویان درس وفاداری، ایثار و جوانمردی را به همه ی رهپویان راه حقیقت داد و بنابر وصیت پدرش، تا آخرین نفس امام حسین(ع) را تنها نگذاشت.
سپاه دشمن آب را بر اهل بیت پیامبر(ص) بستند، لبان تشنه ی کودکان تاب و تحمل را از بزرگ سپهدار سپاه اسلام ربود، پس یک تنه به قلب سپاه دشمن زد تا از آب فرات، تشنگی کاروان را رفع کند، او هنگامی که بر فرات رسید با آنکه خود نیز تشنه بود، اما یاد لبان تشنه ی کودکان، مانع از آن شد تا خویش را سیراب کند، پس با مشک آب به طرف قافله بازگشت. یزیدیان تیرهای کین خود را به سمت وی پرتاب کردند و او پس از جانبازی های فراوان و با لبی تشنه به آرزوی دیرین خویش یعنی شهادت نایل آمد.
امام حسین(ع) زمانی که سقای کربلا از اسب بر روی زمین افتاد، فرمود: «اکنون پشتم شکست و چاره ام کم شد.» که بیانگر نقش و اهمیت علمدار کربلا در پشتیبانی از سومین امام شیعیان است.
بقیه در ادامه مطلب
