سومین امام شیعیان 6 سال از دوره ی خردسالی خویش را از سرچشمه ی دانش رسول اکرم(ص) بهره برد و پس از رحلت حضرت محمد(ص) و مادر بزرگوارش در سایه ی مهر و محبت امام علی(ع) رشد و پرورش یافت و و در راه پیشبرد اهداف اسلامی در کنار پدر والامقامش یار و یاور ایشان در تمامی لحظه ها بود.
پس از شهادت دومین امام شیعیان، به فرموده ی رسول خدا(ص) و وصیت امیرالمؤمنین(ع) امامت و رهبری شیعیان را حسن بن علی(ع) فرزند بزرگ امام علی(ع) بر عهده گرفت و امام حسین(ع) در طول دوره ی امامت ایشان همواره همراه و همفکر برادر بزرگوارش بود.
حسین بن علی(ع) پس از شهادت امام حسن(ع) مقام والای امامت را به مدت 11 سال بر عهده گرفت. او در دوره یی عهده دار هدایت و رهبری جامعه شد که حاکمان بنی امیه چون معاویه و پس او یزید فرزندش، بر جایگاه خلافت تکیه زده بودند و تمام تلاش خویش را برای تخریب جامعه ی اسلامی می کردند.
این امام همام در دوره ی خلافت معاویه با صبر و بردباری به رهبری و هدایت مردم پرداخت اما پس از مرگ معاویه شیوه ی مبارزه ی ایشان نسبت به حکومت تغییر کرد.
آن هنگام که یزید به جای پدر بر تخت خلافت تکیه زد، برای تثبیت سلطنت خود مصمم شد تا از همگان بیعت بگیرد اما در این میان امام حسین(ع) با او بیعت نکرد و این گونه مخالفت خویش را علیه ظلم و ستم حکومت بنی امیه به صورت آشکار اعلام کرد. در این زمان سومین امام شیعیان از طرف مردم کوفه به این شهر دعوت شد و امام(ع) به منظور بررسی شرایط آن دیار، نخست مسلم بن عقیل نماینده ی خود را به کوفه فرستاد.
یزید به دنبال این رویدادها، تصمیم گرفت تا عبیدالله بن زیاد از نزدیکان خود را به کوفه بفرستد تا مانع بیعت آنان با مسلم بن عقیل شود. بنابراین او توانست مردم را با تهدید از اطراف یار دیرین امام حسین(ع) پراکنده سازد و وی را به شهادت برساند و سپس به بهانه ی گرفتن بیعت از سومین امام شیعیان راهی کربلا شد.
عبیدالله بن زیاد پس از محاصره ی آن دیار، خواستار بیعت امام حسین(ع) با یزید شد، اما امام(ع) نپذیرفت و این چنین قیام حماسی و ماندگار ایشان در روزهای تاسوعا و عاشورا با فداکاری و ایثار خاندان اهل بیت(ع) و یاران شجاع ایشان علیه حکومت بنی امیه به وقوع پیوست.
سرانجام امام حسین(ع) پس از سال ها مبارزه در راه اجرای عدالت و برقراری حکومت اسلامی، با نهضتی جاودانه در 57 سالگی در روز عاشورا به مقام والای شهادت نایل آمد. اکنون بارگاه مطهر ایشان در سرزمین کربلا زیارتگاه دوستداران خاندان اهل بیت(ع) است.
گرچه سال ها از آن رویداد تاریخی می گذرد اما نام امام حسین(ع) همواره زنده و جاودان است و مسلمانان به عنوان پاسدار سنت و دین رسول خدا از ایشان یاد می کنند. سومین امام شیعیان، برای رادمردان تاریخ الگوی کامل پاسداری از ارزش هاست که به انسان های آزاده درس ایثار و شجاعت را به نیکی آموخت و تاثیر اندیشه و رفتار امام حسین(ع) را می توان در تاریخ انقلاب اسلامی ایران یافت. پاسدارانی که با روحیه ی شهادت طلبی و خلاقیت نظامی در طول هشت سال جنگ تحمیلی و پس از انقلاب به دفاع از مام وطن پرداختند.
نهاد سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در طول این سال ها در کنار دیگر گروه های نظامی و پاسداران گمنام این مرز و بوم با اقتدا به سرور و سالار شهیدان امام حسین(ع)، در حفظ آرمان های انقلاب و اهداف آن تلاش و کوشش کردند.
مجاهدت ها و جانفشانی های سربازان اسلام سبب شد تا امام خمینی هفتم تیر 1358 هجری خورشیدی را که همزمان با سوم شعبان 1399 هجری قمری سالروز میلاد امام حسین(ع) بود، به پاس قدردانی از پاسداران این مرز و بوم روز پاسدار نام نهند.
کنیه و القاب امام حسین ( ع )
عنوان ابا عبد الله کنیه معروف دو امام همام مى باشد. نخست اما حسین علیه السلام که به لحاظ فرزندش عبد الله این کینه و دیگر امام صادق علیه السلام که وى نیز به همین لحاظ ابا عبد الله مى باشد. کنیه دیگر ابد الشهدا و ابن الابرار نیز به حضرت نسبت داده شده است .
القاب معروف امام حسین علیه السلام ، سبط (نوه پیامبر) سید، رشید، شهید، طیب ، وفى ، مطهر، البر، احد الکاظمین ، زکى ، مبارک ، و التابع لمرضاه الله و الدلیل الى ذات الله ، خامس اهل الکسا، ریحانه الرسول . دو لقب معروف ترین هستند: سید الشهداء سید شباب اهل الجنه. اما انه سید الشهداء من الا ولین و الاخرین فى الدنیا و الاخره و سید شباب اهل الجنه من الخلق اجمعین.
سید شباب اهل الجنه بدین خاطر این است که حسن و نیز حسین برترین بهشتیان مى باشند و چون تمام بهشتیان به سن جوان مى باشند هنگامى که حسن و حسین سرور جوانان بهشت شدند یعنى سرور همه بهشتیان مى باشند.
زیرا در بهشت فرسایش و فرسودگى رخت بر بسته است ، که شرح کوتاه این موضوع در کتاب امام حسن علیه السلام الگوى زندگى عنوان شده است.
و اما لقب بر جسته دیگر حضرت یعنى سید الشهدا یعنى سالار شهیدان نکته اش بر همگان شفاف است که راه فداکارى و ایثار در راه خدا را حسین بر همگان هموار ساخت . افق خونین شهادت گلگون به خون حسین است . و چون در سخت ترین شرایط این شهادت شکل گرفت ، جامعه سرخ به تن حسین و یارانش پوشاند و جامعه سبز و شادان به تن دین ارزش نمود، که درخت افسرده دین را آن گونه شادابى بخشید که تا قیامت سر سبز شده و پر ثمر خواهد بود. و به همین جهت حسین خون خدا ثار الله عنوان مى شود که چون خون خود را در راه خدا و دین خدا هدیه نمود. خون بهاى آن خداست . و به همین جهت این شهید سید الشهدا لقب مى گیرد.
منبع: کتاب امام حسین (ع ) الگوى زندگى - جلد 5
