امام حسین (ع) پاسدار سنت و دین الهی

امام حسین(ع)؛ پاسدار سنت و دین الهی



سوم شعبان خجسته سالروز میلاد سومین پیشوای شیعیان امام حسین(ع) است، پاسدار سنت و دین الهی که حماسه ی عاشورا را برای دفاع از آرمان های اسلام ناب محمدی و حفظ اصول دین خلق کرد و با برافراشتن پرچم آزادی و عدالت؛ ارزش ها و کرامت های انسانی را به نمایش گذاشت.
سومین پیشوای شیعیان امام حسین(ع) پس از برادر بزرگوارش امام حسن مجتبی(ع) به امامت رسید. ایشان در دوران زمامداری شیعیان برای دفاع از حقانیت اسلام علیه ظلم و ستم یزیدبن معاویه قیام کرد تا پیام وحدت مسلمانان را برای اجرای حکومت عدل و حفظ ارزش های راستین اسلام به گوش همگان برساند، به گونه ای که اکنون پس از گذشت چندین سده از وقوع رویداد عاشورا؛ مردمان این گیتی پهناور سالروز این رخداد بزرگ را ارج می نهند.

تاثیر نهضت عاشورا در ابعاد گوناگون زندگی بشر آن چنان بوده است که بزرگان دنیای علم، ادب و سیاست در سخنان ماندگاری درباره امام حسین(ع) و واقعه ی کربلا گفته اند و آن را فراتر از بزرگی یک تاریخ دانسته اند.

پروفسور ماربین فیلسوف و خاورشناس آلمانی درباره ی امام حسین(ع) گفته است: «من معتقدم که رمز بقا و پیشرفت اسلام و تکامل مسلمانان به خاطر شهید شدن حسین(ع) و آن رویدادهای غم انگیز است.»

سومین پیشوای مسلمانان در بیان مهاتما گاندی رهبر استقلال هند اینگونه توصیف شده است:«اگر هندوستان بخواهد یک کشور پیروز شود، باید از زندگی امام حسین پیروی کند.»

پروفسور ادوارد براون شرق شناس انگلیسی نیز این چنین به موضوع عاشورا می پردازد:«آیا قلبی پیدا می شود که وقتی درباره کربلا سخن می شنود، آغشته به حزن و اندوه نشود؟»

حسین بن علی(ع) در سوم شعبان چهارم هجری در مدینه دیده به جهان گشود. وی فرزند امیرالمومنین(ع) نخستین امام شیعیان و حضرت فاطمه(س) بانوی بزرگ اسلام بود.

سیدالشهدا، الشهید السعید، الامام الثالث، رشید، طیّب، وفیّ، مبارک، سبط، تابع لمرضاه الله، الدلیل علی ذات الله از لقب های ایشان ابو عبدالله محسوب می شوند و ابوعلی کنیه ی این امام همام به شمار می رود.

ولادت با سعادت حضرت ابوالفضل العباس (ع)

حضرت ابوالفضل(ع) و جانبازی در میدان حقیقت


چهارم شعبان سالروز ولادت حضرت ابوالفضل عباس(ع) است؛ بزرگ آموزگار شجاعت و وفاداری که در روز امتحان و قیام سرنوشت ساز عاشورا به عنوان پرچمدار سپاه اخلاص و شهادت جانبازی کرد و ردای زیبای شهادت برازنده قامت رعنای او شد.

خانه ی نورانی امام علی(ع) نخستین پیشوای شیعیان و ام البنین در چهارم شعبان 26 هجری قمری با قدوم نوزادی از تبار بهشتیان نورباران شد، نامش را عـباس به معنی شیربیشه نهادند. او از امیرالمومنین(ع) درس ایثار و رشادت آموخت و در کنار برادران بزرگوارش امام حسن(ع) و امام حسین(ع) رشد و پرورش یافت و توانست در قیام بزرگ عاشورا، معلم و پرچمدار شهامت و رشادت باشد.

حضرت عباس(ع) از نوجوانی، در جنگ پدر با منافقان همواره یاور ایشان بود و با وجود سن کم، حریفان نامی عرب را مغلوب خویش می ساخت، با شهادت مظلومانه ی مولای متقیان در محراب نماز، برادرانش امام حسن(ع) و امام حسین(ع) را در انجام رسالت سنگین رهبری همراهی کرد تا آنکه در روز عاشورا سرپرستی قافله ی عشق و شهادت را برعهده گرفت و با قبول نکردن امان نامه امویان درس وفاداری، ایثار و جوانمردی را به همه ی رهپویان راه حقیقت داد و بنابر وصیت پدرش، تا آخرین نفس امام حسین(ع) را تنها نگذاشت.

سپاه دشمن آب را بر اهل بیت پیامبر(ص) بستند، لبان تشنه ی کودکان تاب و تحمل را از بزرگ سپهدار سپاه اسلام ربود، پس یک تنه به قلب سپاه دشمن زد تا از آب فرات، تشنگی کاروان را رفع کند، او هنگامی که بر فرات رسید با آنکه خود نیز تشنه بود، اما یاد لبان تشنه ی کودکان، مانع از آن شد تا خویش را سیراب کند، پس با مشک آب به طرف قافله بازگشت. یزیدیان تیرهای کین خود را به سمت وی پرتاب کردند و او پس از جانبازی های فراوان و با لبی تشنه به آرزوی دیرین خویش یعنی شهادت نایل آمد.

امام حسین(ع) زمانی که سقای کربلا از اسب بر روی زمین افتاد، فرمود: «اکنون پشتم شکست و چاره ام کم شد.» که بیانگر نقش و اهمیت علمدار کربلا در پشتیبانی از سومین امام شیعیان است.

بقیه در ادامه مطلب

اعیاد شعبانیه

حلول ماه مبارک شعبان و میلاد سرور آزادگان امام حسین علیه السلام ، ولادت امام زین العابدین علیه السلام و حضرت اباالفضل  العباس علیه السلام علمدار کربلا  بر شیعیان  عالم مبارک باد.




گزیده ای از اخلاق و رفتار امام حسین علیه السلام :

با نگاهى اجمالى به 56 سال زندگى سراسر خداخواهى و خداجویى حسین (ع ), درمیابیم که هماره وقت او به پاکدامنى و بندگى و نشر رسالت احمدى و مفاهیم عمیقى والاتر از درک و دید ما گذشته است.

 
امام حسین (ع) به نماز و نیایش با پروردگار و خواندن قرآن و دعا و استغفار علاقه بسیارى داشت. گاهى در شبانه روز صدها رکعت نماز می گزاشت . (1) و حتى در آخرین شب زندگى دست از نیاز و دعا برنداشت , و خوانده ایم که از دشمنان مهلت خواست تا بتواند با خداى خویش به خلوت بنشیند. و فرمود: خدا می داند که من نماز و تلاوت قرآن و دعاى زیاد و استغفار را دوست دارم . (2)


حضرتش بارها پیاده به خانه کعبه شتافت و مراسم حج را برگزار کرد. (3) ابن اثیر در کتاب اسد الغابة می نویسد: کان الحسین رضى الله عنه فاضلا کثیر الصوم و الصلوة و الحج و الصدقة و افعال الخیر جمیعها. (4) حسین (ع ) بسیار روزه می گرفت و نماز میگزارد و به حج میرفت و صدقه میداد و همه کارهاى پسندیده را انجام میداد.
شخصیت حسین بن على (ع ) آن چنان بلند و دور از دسترس و پرشکوه بود که وقتى با برادرش امام مجتبى (ع ) پیاده به کعبه می رفتند, همه بزرگان و شخصیت هاى اسلامى به احترامشان از مرکب پیاده شده , همراه آنان راه می پیمودند. (5)


احترامى که جامعه براى حسین (ع ) قائل بود, بدان جهت بود که او با مردم زندگى میکرد - از مردم و معاشرتشان کناره نمی جست - با جان جامعه هماهنگ بود, چونان دیگران از مواهب و مصائب یک اجتماع برخوردار بود, و بالاتر از همه ایمان بی تزلزل او به خداوند, او را غمخوار و یاور مردم ساخته بود. و گرنه , او نه کاخ هاى مجلل داشت و نه سربازان و غلامان محافظ, و هرگز مثل جباران راه آمد و شد را به گذرش بر مردم نمی بستند,...

روز روابط عمومی و ارتباطات گرامی باد

روز روابط عمومی و ارتباطات گرامی باد

بیست و هفتم اردیبهشت روز ارتباطات و روابط عمومی، فرصتی شایسته است تا با شناساندن اهمیت ارتباط به عنوان محرک های نوآوری در عصر فناوری های اطلاعاتی و معرفی نقش و جایگاه ارزشمند روابط عمومی ها به عنوان پایشگر افکار عمومی، بیش از پیش بر اهمیت این نهاد حیاتی تاکید شود.
ارتباط، فن انتقال اطلاعات، افکار و رفتارهای انسانی از یک شخص به شخص دیگر است و جریان پویایی محسوب می شود که در آن تبادل اطلاعات صورت می گیرد. این جریان می تواند به یکی از روش های‎ ‎رو در رو،‎ ‎یک طرفه،‎ ‎ارادی‎ ‎یا ‎غیر ارادی‎‎ و شفاهی‎ ‎یا‎ ‎غیر شفاهی ‎صورت پذیرد.

ارسطو فیلسوف یونانی نخستین کسی بود که به موضوع ارتباط به صورت علمی توجه داشته است و آن را جستجو برای دستیابی به تمام وسایل و امکانات ‏موجود به منظور تشویق دیگران تعریف می کند.

ارتباطات در گذشته های دور از راه هایی همچون دود، نور، آتش و ... انجام می شد اما با ورود تلگراف به زندگی بشر ارتباط شکل دیگری یافت و تکنولوژی های نوین یکی پس از دیگری بر نوع برقراری ارتباط تاثیر گذاشتند تا جایی که اکنون با بهره گرفتن از ابزارهای ارتباطی جدید، اطلاعات با سرعت بسیار زیاد در هر نقطه ای از این زمین پهناور در اختیار افراد قرار می گیرد.

روابط عمومی نیز دانش و فنی محسوب می شود که انجمن جهانی روابط عمومی آن را بخشی از وظایف مدیریت سازمان و عملی ممتد، مداوم و طرح ریزی شده می داند که به وسیله ی آن افراد و سازمان ها می کوشند تا تفاهم و پشتیبانی کسانی را که با آنها سر و کار دارند، به دست آورند.

مبعث ، عید مبعث

مبعث


مبعث

در یکی از روزها که درغار کوچک حرا مشغول خودسازی و راز و نیاز با خالق متعال بود، صدای خجسته و با صلابتی را می شنود که امر به خواندن می کند . پس از سه بار پیامبر نیز با او زمزمه می کند. ” بخوان، بخوان به نام پروردگاری که ترا خلق کرد…

این عید بزرگ رو به شما عزیزان تبریک می گوییم .


بعثت، یک ضرورت طبیعی و فطری

بعثت انبیا و پیامبران، یک ضرورت و نیاز طبیعی و فطری انسان است؛ زیرا هرگز کتاب آسمانی به تنهایی کارساز نیست؛ خداوند پیامبران را برای تبیین راه و ارشاد و هدایت مردم به سوی حق و خیر و صواب، مبعوث کرده است تا حق برای همگان روشن گردد و این چنین بود که در طول تاریخ، پیامبران و یا اوصیای آنان برای راهنمایی و ارشاد مردم آمدند و مردم را انذار و هشدار دادند، تا مبادا در نتیجه تبعیت از هواهای نفسانی از صراط مستقیم منحرف شوند.

بعثت در نهج البلاغه

حضرت علی(ع) در بیان وضعیت اجتماعی اعراب دوران رسول خدا(ص) و نیز بعثت پیامبر گرامی اسلام می فرمایند: «خداوند حضرت محمد(ص) را برای هشدار به جهانیان و پاسداری از قرآن فرستاد، در حالی که شما گروه اعراب بر بدترین آیین و در فاسدترین جایگاه، قرار داشتید. در میان سنگ های درشت فرود می آمدید و با مارهای خشن سر و کار داشتید. آب گندیده می نوشیدند و نان خشکیده می خوردید. با این حال خون یکدیگر را می ریختید و با خویشان خود بد عمل می کردید. بت ها در میان شما بر افراشته و گناهان سراسر وجودتان را فرا گرفته بود. در چنین محیطی که مه غلیظ خرافه پرستی و سنت های زشت جاهلی سرتاسر جامعه را فرا گرفته بود، خداوند حضرت پیامبر(ص) را مبعوث فرمود تا آنان را به چشمه حقیقت و راه مستقیم هدایت رهنمون گرداند.

بعثت در قرآن

خداوند در یکی از آیات قرآن کریم، وضعیت دوران قبل و بعد از بعثت پیامبر را این گونه ترسیم کرده است: «به تحقیق خداوند بر آنان منت نهاد و در میان خودشان رسولی را برانگیخت؛ رسولی از خودشان که آیات او را بر آنان تلاوت کند و آنان را تهذیب و تزکیه نماید و رشد و تعالی ببخشد و کتاب و حکمت به ایشان بیاموزد؛ اگرچه پیش از آن در گمراهی آشکاری به سر می بردند».